5 grootste hack-mythes van Hollywood
Druk op Enter en het gebeurt - net alsof dat zo echt zou werken!
Als je ooit gehackt hebt - hopelijk met een witte hoed op - kun je je waarschijnlijk tot op het bot ergeren aan het onrealistische beeld dat in series en films wordt gegeven van hacken en hackers.
5 grootste hack-mythes van Hollywood
Als je ooit gehackt hebt - hopelijk met een witte hoed op - kun je je waarschijnlijk tot op het bot ergeren aan het onrealistische beeld dat in series en films wordt gegeven van hacken en hackers.
Op het kleine en op grote scherm hebben briljante hackers altijd direct succes en zijn ze de lange arm van de wet altijd net een stapje voor. En door de bank genomen heb je ook maar twee typen hackers. Of ze zien eruit alsof ze zijn weggelopen uit een cyberpunk modeshow en hebben ze een mooie griet als vriendin, of het zijn colaslurpende dikkerds die in hun eentje zitten te computeren op hun rommelige zolderkamertjes.
Maar in het echt is hacken natuurlijk een langdradig werk, niet echt geschikt voor Hollywood.
Toch heeft Hollywood invloed op hoe de massa over hackers en hacken denkt. Hoe vaak ik vrienden al niet heb moeten teleurstellen omdat ik niet direct hun draadloos netwerk of Facebook-account kon kraken toen ze hun wachtwoorden waren vergeten. En ik heb newbies in een penetratie testteam verbaasd zien staan omdat we niet direct, zonder een beetje onderzoek, konden inbreken in elke server die we tegenkwamen.
In het echte leven is hacken 95 procent monotonie en maar 5 procent opwinding, terwijl geconcentreerde vasthoudendheid meer is dan een prettige bijkomstigheid. Het is zowat alles wat er toe doet!
Tot zover de echte wereld, want die is niet besteed aan Hollywood. Nu wat onzin over hacken waaraan ik me het meest erger.
Kevin Smith als meesterhacker, bij zijn moeder in de kelder, in Live Free or Die Hard:
1. Het raden van wachtwoorden
In veel, zo niet alle films met hackscenes staat de hoofdpersoon onder grote druk om een wachtwoord te raden in minder dan een minuut. Het perfecte voorbeeld daarvan is natuurlijk Swordfish uit 2001, waarin de slechterik John Travolta een pistool tegen het hoofd van Stanley de hacker zet, gespeeld door Hugh Jackman.
Mewfan logic: een jaren 60 supercomputer die een Miele wasmachinemotor 32k toeren kan laten draaien, en een '69er Kirby DS80 richting de 200+ per uur kan laten gaan.
Ergo, Hollywood != realism. En dan ben ik nog niet begonnen met het feit dat Rstein standaard een redline van 18k heeft en pas echt stopt bij 23000 RPM.
Gelukkig maar! Stel je voor dat dat wél zo eenvoudig was... :-)
Verhip, wil dat zeggen dat films niet het echte leven zijn?
Goh, dat had ik nu nooit verwacht.
in ieder geval een gezonde dosis realisme in het artikel van Grimes. Realisme en IT is een lastige combinatie.
Tja, de zomer loopt weliswaar op z'n eindje, maar het is kennelijk nog steeds komkommertijden. Zelden zo'n volstrekt overbodige, pseudo-journalistieke bijdrage gelezen. Meneer Grimes zou zich diep moeten schamen voor deze ongein, maar ja, als je per woord wordt betaalt, moet je natuurlijk iets hè.
Reageer
Preview